Οι πληροφορίες που είχα έλεγαν ότι, κοντά στην Κριτσά θα υπάρχει μια μισογκρεμισμένη Εκκλησία, αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή, όπου οι Κριτσώτες έθαβαν τα μωρά, αν αυτά πέθαναν πριν να τα βαφτίσουν. Η πληροφορία ήταν παράξενη μα και εντυπωσιακή και γι’ αυτό άρχισα να ψάχνω την εκκλησία. Στην αρχή μου έδωσαν λάθος κατεύθυνση, αλλά ξαναρωτώντας κατάλαβα ότι αυτή βρισκόταν κοντά στην Παναγία Κερά, αλλά από την άλλη μεριά του ποταμού. Άρχισα να ψάχνω «στα τυφλά» και μετά από αρκετή ώρα τα παράτησα γιατί δεν βρήκα καμιά Εκκλησία! Μετά από μερικές ημέρες ξαναπροσπάθησα, αυτή τη φορά παρέα με τον πρόεδρο του πολιτιστικού Συλλόγου Μαρδατίου Νίκο Μασσάρο, ο οποίος γνωρίζει την περιοχή καλύτερα και είχε, από τη μάνα του, περισσότερες πληροφορίες για την εκκλησία - μυστήριο! Αυτή τη φορά ήμασταν πιο σίγουροι για το σωστό σημείο, όμως Εκκλησία δεν βλέπαμε πουθενά! Αποφασίσαμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του καλού φίλου Γιώργου Αφορδακού, ο οποίος είναι άριστος γνώστης της περιοχής και ο ίδιος είχε επισκεφθεί παλαιοτέρα την εκκλησία που εμείς αναζητούσαμε. Από το τηλέφωνο πήραμε τις νέες οδηγίες και καταλάβαμε ότι αυτό που ψάχναμε ήταν πολύ κοντά μας. Όμως και πάλι τίποτα! Αναγκάστηκα να κάνω και δεύτερο τηλεφώνημα στο Γιώργο. Νέες οδηγίες «…κοντά στο ρέμα, δίπλα στο κοτέτσι, λίγο πιο πάνω…» και ξαφνικά είδα ένα κομμάτι από τον τοίχο της εκκλησιάς, κρυμμένη ολοσχερώς μέσα στους βάτους. Είχαμε περάσει τρεις φορές, μόλις δυο μέτρα δίπλα της και δεν την βλέπαμε! Με κάποια δυσκολία πλησιάσαμε και τα μάτια μου δεν πίστευαν αυτό που είδα! Από την εκκλησία είχαν απομείνει δυο μισοί τοίχοι και το ιερό με την οροφή του. Το ρέμα είχε πάρει τμήμα από τα θεμέλια και ένας βράχος είχε χτυπήσει το ιερό. Όμως το πιο εντυπωτικό ήταν οι φθαρμένες από τον χρόνο, μέσα στη βροχή και στον ήλιο, τοιχογραφίες που έμοιαζαν καταληκτικά με αυτές της, απέναντι, Παναγίας Κεράς. Κάθισα αρκετή πολύ ώρα και παρατηρούσα γύρω μου, εντυπωσιασμένος και προβληματισμένος. Διερωτόμουν «…μα δεν ξέρουν ότι υπάρχει αυτή η εκκλησία για να την προστατεύσουν; Πως και γιατί την άφησαν να καταρρεύσει; Μήπως αυτό έγινε επειδή εδώ έθαβαν τα μωρά;…» ένα σωρό ερωτήματα, χωρίς απάντηση. Αποφάσισα, εκεί, μέσα στην «εκκλησία» να τηλεφωνήσω στην αρχαιολόγο της 13ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων κ. Γεωργία Μοσχόβη για να της αναφέρω τι βρήκα και αν αυτή έχει κάτι περισσότερο να μου πει. Με πληροφόρησε ότι γνωρίζει την ύπαρξη της Εκκλησίας, γιατί την είχε επίσης επισκεφτεί πριν από τέσσερα χρόνια μαζί με το Γιώργο Αφορδακό και ότι την έχει καταγράψει. Στην ερώτησή μου για τις τοιχογραφίες, μου είπε ότι είναι της ίδιας εποχής με την Παναγία Κερά (14ου αιώνα) και ότι μέρος των τοιχογραφιών έχουν μεταφερθεί στο Ιστορικό Μουσείο Ηρακλείου. Έφυγα από την Εκκλησία γιατί είχε αρχίσει να βραδιάσει. Από τότε, η Αγία Παρασκευή, είναι συνεχώς στο μυαλό μου και προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να σώσουμε ότι έχει απομείνει.Καταργούνται, έστω και καθυστερημένα, τα τέλη αεροδρομίων!
Επιτέλους να και μια είδηση υπέρ του τουρισμού! Η Κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει, έστω και καθυστερημένα, την σωστή κίνηση, ώστε να μπορούν οι tour operators να προσφέρουν φτηνότερα πακέτα για την Ελλάδα. Η απορία που έχω είναι, γιατί οι άλλες ανταγωνιστικές χώρες, πάντα να προηγούνται στις αποφάσεις τους και εμείς, πάντα να ερχόμαστε καθυστερημένοι να δώσουμε κάποια κίνητρα, γνωρίζοντας ότι οι tour operators έχουν ήδη δώσει τις τιμές τους. Τέλος πάντων! Σύμφωνα λοιπόν με την απόφαση «…αναστέλλετε η είσπραξη των χρημάτων τα οποία πληρώνει ως τέλη χρήσεως αεροδρομίου, κάθε αεροπλάνο που μεταφέρει τουρίστες στην Ελλάδα. Το μέτρο αφορά τα περιφερειακά αεροδρόμια, ισχύει από αρχές Απριλίου μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου και θα λειτουργήσει ως κίνητρο στους διεθνείς tour-operators, ώστε να φέρουν στην Ελλάδα μεγαλύτερο αριθμό τουριστών...» Κύριε Υπουργέ, γιατί δεν συμπεριελήφθη και ο μήνας Οκτώβριος; Οι «καλύτεροι» τουρίστες, έρχονται στην Ελλάδα, τους πρώτους και τους τελευταίους μήνες κάθε σεζόν! Έτσι θα αναπτύξουμε τον «χειμερινό τουρισμό» και θα κάνουμε «επέκταση της τουριστικής περιόδου»;
Στον Χαραλάμπη και τον Παναγιώτη
Δυο άνθρωποι της γενιάς μου, εγκατέλειψαν τον μάταιο αυτό κόσμο, τον τελευταίο μήνα. Με την Χαραλάμπη Ζαμπετάκη κάναμε καλή παρέα την εποχή που ήλθαν οι πρώτοι τουρίστες (αλλά και οι τουρίστριες) στον Άγιο Νικόλαο. Τα καλαμπούρια και οι «περιπέτειες» του Χαραλάμπη ήταν ανεπανάληπτα. Όλοι μας αναζητούσαμε την παρέα του για να μας διηγηθεί τις μοναδικές «περιπέτειές» του. Ο Παναγιώτης Δημάκης ήταν ένα αγνός και σεμνός άνθρωπος, που είχε φιλοσοφήσει τη ζωή. Τον θυμάμαι στο Τμήμα Συγκοινωνιών στη Νομαρχία αλλά οι περισσότερες αναμνήσεις μαζί του ήταν από την εποχή που αποφάσισε, προς έκπληξη όλων μας, να αλλάξει τη ζωή του και να αρχίσει να φτιάχνει και να πουλά, όμορφες, μοναδικές για την εποχή, μινιατούρες - σπιτάκια, που έκαναν θραύση στους τουρίστες. Χαραλάμπη και Παναγιώτη, φύγατε αφού πρώτα «γεμίσατε το βιβλίο της ζωής σας με πολλές σελίδες». Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ





